""Korkma tamam mı kızım diyor annem ayakkabılarını giyinirken.
Kafamı sallıyorum olur dercesine ya, kalbim sanki kilometrelerce koşmuşcasına atıyor.Sanki ağzımı açsam "tamam" desem, fırlayıp çıkacak olduğu yerden.
"Birazdan anannen gelir, geç kaldı herhalde.Gelemese arardı ,kızım bak kapıyı çekince ben sakın kimseye açma.Anannen seslenir sana tamammı.Sakın kimseye açma kapıyı "diyor ve öpüp beni çıkıveriyor kapıdan.
Arkamı bir dönüyorum.Ev kocaman ben küçücük içinde, sanki heryerde tanımadık bilmedik birşeyler var.Sanki burası benim evim değil.
Olsun olsun 5 ,hadi bilemedin 6 yaşındayım.Daha ilkokula bile gitmiyorum ordan pay biç işte.
İlk defa böyle oluyor gerçektende, oysa kendimi bildim bileli anannem hep, annem babam çıkmadan gelmiş oluyor,onlar işten döndüğündeyse hep çıkmaya hazır.Annem geldiğinde "hadi artık git evinize" diye sepetlemeye çalıştığım anannemi şimdi gözlerim yaşlı ,sırtımı boşluğa dönemeden, salondaki kanepenin sırtlığına sıkı sıkı yaslamış bekliyorum.
Küçücük aklımla önce yolda olduğunu düşünüyorum.Şimdi yokuşu çıkıyordur ,şimdi sokağa girdi şimdi bakkalı geçti şimdi apartmanda, işte şimdi kapıyı çalacak..........bekliyorum ses yok.Başlıyorum ağlamaya ,ama nasıl ,öyle böyle değil.Hıçkıra hıçkıra bağıra bağıra ağlıyorum.......Aklıma bambaşka birşey geliyor ....ya hiç gelmezse ,ya başına birşey geldiyse, ya öldüyse .....ya beni unuturlarsa böyle yapayalnız başıma bu evde, akşama kadar o kadar çok var ki " ölürüm korkudan diye düşündüğümü çok iyi hatırlıyorum.
Ses olsun diye radyoyu açıyorum.Sırtım hala kanepeye yaslı, ondan güç alıyorum.Kimbilir belki 10 dakika belki 15 dakika bekliyorum onu.Bana yıllar gibi gelen o 10-15 dakikadan sonra anannem geliyor.Yapışıyorum eteğine "korkacak ne var kuzum ben hiç unuturmuyum seni ölsem gene gelirim "diyor.Sarılıp ağlıyorum.............
Çok değil 1-2 sene sonra ben ilkokula başlıyorum o ise dayımlarla birlikte şehrin öbür ucuna taşınıyor.Sabah gelip akşam dönme olmayıca benim yalnız kalma maceramda başlıyor.Tam 10 yıl sürecek evde tek başına macerası.
Gariptir.Korkularıyla başbaşa kalınca insan ,onlardan korkmamaya başlıyor,onlarla başetmeyi başarıyor.
Ve alıştığında, ne ecinniler çıkıyor bomboş odalardan ,ne tanımadık yüzler.Ne de sırtını dayayacak bir koltuk arıyor insan.
İnsan işte... korkularına bile alışıyor.....
Not:Öykü Atölyesi'nin "KORKU" kelimesi için yazılmış bir anıdır.
8 yorum:
Korkulara bile alışmak ne garip bir duygu ama öyle alışıyor gerçekten insan ;)
Sevgiler
off kötüymüş bende çocukluğumda böyle yanlız çok kaldım. gecenin bir yarısı uyanıp evde kimseyi bulamamak(sinemaya gitmişler)okuldan döndüğümde yanlız başıma eve girmek .annelerimiz daha bir rahatmış bu konularda ben kesinlikle bırakamam çocuğumu .sen doğayı bırakabilirmisin 5 yaşında?
korkuya alışmak zordur ben hala karanlıktan korkuyorum:)
sevgili YY,
başa gelen çekilir diyorlarya sanırım öyle bu durum :)
İnsan ne vakit yüzleşiyor korkularıyla düşünmek bile ürpertirken bazen bir bakıveriyorsun hiç etkilenmiyorsun.
sevgiler bende de sana ve tatlı kuzuna :)
Figenim,
gece seni bırakıp sinemaya gitmelerine kızdım bak ben şimdi tabi korkar her çocuk.Ama o gün annem işe gitmeliydi ve servisi kaçırmamalıydı:( (yinede durumu kurtarma çabası değilmi.Olsun annelerimiz rahatmış demek istemiyorum analar fedakardır diyorum ısrarla)
evde yalnız kalmak zordur.kapıyı anahtarla açıp girmek sobalı soğuk evde soba yakmak mutfak tezgahında bekleyen yemeği yemekle yememek arasında gelip gitmek.Kışın akşamın erken olması elektriğin kesilmesi şimşek çakması.Velhasıl evde yalnız kalmak zordur.İnsanı çabuk büyütür....
öpüyorum seni koskocaman
Gariptir.Korkularıyla başbaşa kalınca insan ,onlardan korkmamaya başlıyor,onlarla başetmeyi başarıyor... çok doğru
Çok geçmişe gittim bende,
iki küçük çocuğumu bırakıp işe gittiğim günlere. Onlarda korkularını senin yaşlarındayken yok etmişlerdi.Başa gelince alışılıyor ne yazık ki!
Sevgiler...
sevgili yurtdışı eğitim,
teşekkür ederim.
sevgili Nur abla,
herşey bizim içindi dolayısıyla bizde elimizden geldiğince yardımcı olduk size.
Kocaman sevgiler bendende sana :)
Yorum Gönder