Endişe !

Kısacık boylu, zayıfca ,gülen gözlü ,tatlı dilliydi Şerife hanım.Dört kızı iki de oğlu vardı.Oğulların ikisiyle kızların en büyüğünü evermişti.

Küçük kız bu sene kazanmıştı üniversiteyi onun bir büyüğüyse kısmetse iki sene sonra öğretmen çıkacaktı.

Yıllarca evladlarına hem analık hemde babalık etmişti.Babalarının yokluğunda. Şimdi artık keyfi yerindeydi,beyi de yanında.

Sabahları erken kalkar kimsecikler kalkmadan giriverirdi mutfağa.Mis gibi poğaça kokularıyla gözünü açardı evdekiler yeni güne.

Az mahçup, pembe yanaklarıyla karşılardı poğacalara gelen iltifatları.

O sabahta erken kalkmış herkesi birbir göndermiş işe -okula,komşularla buluşmuş bir iki tur park gezisinden ve market alışverişinden sonra eve atmıştı kendini.

Elindekileri bırakıp doğruca banyoya girdi. elini yüzünü yıkadı odaya atıp kendini azcık dinlendirdi yorulan ayaklarını.Tam yerinden doğrulmuş mutfağa geçecek iken bir resme takıldı gözü.

"İzmirdeki ev değilmi burası yahu" diye içlendi.Kalktı koltuğun kenarından minderle sıkışan yerinden tuttu çıkardı resmi.

Evet işte orasıydı.İki katlı bahçe içinde kiraz ağaçlarıyla dolu yeşil bahçesinin serinliğini özlediği.Yeni evliliğinin acemiliğinin geçtiği o güzel ev.


Kimbilir kaç kere görmüştü bu resmi.Kızlar resimlere bakarken burda unutmuşlar demekki diye geçirdi içinden.

Resmi aldı düzeltti ellerinin arasında şimdi oturupda eski günleri anmak vardıya gözü saate takıldı.

"Amaaan dedi televizyondaki sağlık programı!, bel ağrısı anlatacaklardı bugün kaçırmamak lazım."

Resmi kaptığı gibi fotoğraf albümünün içine herhangi bir sayfaya attı.Tam albümü kapatacakken küçük yeşil bir kağıt düştü arasından.Aldı hızlıca okudu.

İnanamadı bir kere daha okudu Aman tanrım diye düşündü.Koşa koşa yatak odasına gitti.Dürterek uyandırdı Hüseyin beyi."Kalk kalk yatıp durma" dedi.

"Noldu "dedi Hüseyin bey yarı kapalı gözlerle.

"Amaaan "dedi "kızların odasında bu notu buldum.Herhalde Neşe yazmış olacak.Ne diyor baksana ölüm falan ah ahhh ben sana dedim dimi bu kız çok etkilendi bey şu kızın üstüne gitmeyelim istemiyorsa istemez evlenmesin zaten daha küçük demedimmi söyle.Gördünmü bak ölümden başka herşey yalan yazmış."

Hüseyin bey bir anda ayıldı.Kağıtta yazanları hızlıca okudu.Gözlerine inanamadı.Kalktı üstüne birşey geçirip salondaki kanepeye oturdu.Elindeki kağıdı 3 kez 5 kez okudu.Olmadı bir sigara yaktı bir daha okudu.Şehriye hanımsa yan tarafta ikili kanepede iki gözü iki çeşme ağlıyordu.

Ne yapsak ne etsek diye düşündüler konuştular.

Ne marketten gelen torbalar ne sağlık programı geriye hiçbirşey kalmamıştı.

Öğretmen çıkacak Neşe belliki evlenmek istemiyordu ve intiharı aklına koymuştu.

Tüm gün yas içinde geçirip ne yapacaklarını düşündüler.

Evde tamda yas havası varken evin muzuru, en küçüğü açtı kapının kilidini.

"Hey kimse yokmu ya" diye seslendi.Ayakkabılarını çıkarıp içeri girdiğinde koltukta büzülmüş ,iki gözü iki çeşme ağlamaktan gözleri kızarmış Şehriye hanımla elindeki kağıda dalıp dalıp giden Hüseyin beyi gördü.

"Noldu ya hiç sesiniz çıkmıyor" dedi.

Babası sessizce uzattı elindeki kağıdı ve" ablan yazmış napacağız bilemiyoruz" dedi.Cümle biter bitmez Şehriye hanım koyuverdi yine gözyaşlarını.

Merakla eline aldı kağıdı ve bir çırpıda okudu.
Kısa süren bir kararsızlık anıyla

"bunamı üzüldünüz siz yahu" dedi.

Daha ne olsun diye sert çıktı Şehriye hanım.
Ablan ölümü düşünüyor sen bunamı üzülüyorsunuz diyorsun.


"İyide anne" dedi ufaklık "bunu ablam yazmış olamaz zira bu şarkı sözü.Candan Erçetin söylüyor bunu ya inanmazsanız dinleteyim " ;)