"Kadının yüzü değil elleri belli eder yaşadıklarının toplamını" diyor aniden karşıma çıkıveren bir cümle.Doğrumu ki... ellerime bakıyorum hemen.Ardından annemi düşünüyorum.Ne tuhaf elleri uzun zamandır belkide ananneme benzettiğim tek yeri.Ne gözleri, ne yüzü, ne kokusu değil.. sadece elleri.
Durup düşünüyorum, uzun uzun, yıllar evvel, annem ben yaşlardayken ve ben henüz 20li yılların başındayken yaptığım kıyaslamaları....
Bazen kendimi ayna başında yakalıyorum.Saçımı tararken,dişimi fırçalarken ya da sadece önünden geçerken bazen, öylece kalıverişimi.
Dipten dipden varlıklarını tüm haşmetiyle gösteren beyaz saçlarımı,eskiden sadece makyajına baktığım ama uzun zamandır makyaj yapmadığım halde durup dururken incelediğim gözlerimi,dudaklarımı,yanaklarımı.
Giderek anneme benziyorum.Eskiden onda kızdığım ne varsa yapıyor, bazen kendimi ben olsam asla yapmam dediğim şeyleri yaparken yakalıyorum.
Zaman garip bir şekilde alıyor bizi kucağına.Eğer dişli bir çarksa dönüp duran ve herkes sırayla birbirinin yerini alıyorsa birden bire annemin yerini aldığımı farkediyorum.
Ve sıramı kızıma verdiğimi.
Garip bir şekilde mutluluk ve hüzün doluveriyor kalbimden içeri.Mutluluk kendimle ,sanırım hüzün ise kaybedilenle ilgili.
Birgün diyorum ellerime baktığımda üstünde çiller görürsem ve ne olursa olsun pamuk gibiyse hala ,anla ki bir basamak daha atlamış olacaksın.
Sonra kafamı kaldırıp bakıyorum dışarı bir uçak alabiliğine hızlı gidiyor bir yerlere ve bulutlar hızla koşuşturup duruyorlar sanki geç kaldıkları bir yere.
8 yorum:
Yazıyı okudum ve gayriihtiyari ellerime bakdım hemen:):)
bunun adı yaş almayı kabullenme ve olgunlaşma...:)
keyfini çıkar.
sevgiler.
annem de eskiden ablamla bizim ellerimize bakar ne kadar genç diye içten içe hüzünlenirdi. kendi ellerine bakıp ne kadar da çabuk yaşlandığını söylerdi. şimdilerde ben bakıyorum ellerime. sahi ne kadar da çabuk yaşlandık. bazen her şey için çok geçmiş gibi hissediyorum. bazen de bu şekilde, olduğum gibi çok mutlu hissediyorum. zaman güzel de geçse bizi bir şeylerin sonuna doğru yaklaştırıyor maalesef. işte bu beni de çok hüzünlendiriyor.
Evet gittikce annelerimize benziyoruz ve yerlerimizi kizlarimiza birakiyoruz:))
Cok güzel bir anlatimdi:))
Sevgilerimle
gercekten mukemmel bi yazı olmus ....diyecek söz bulamıyorum ...zaten okuduktan sonra susmak ve düşünmek en iyisi sanırım.... ===dilek===
aynı annem oluyorum ben de gittikçe :)
ve en çok el hadisesi kafamı kurcalar kahverengi lekeler ilk gördüğümde karabasanlar basar herhalde...
saçımın ilk ve tek beyazını gördüğümde kendime gelememiş ayna elimde dolaşmıştım...
Kısır döngü, hele ki kızı olanlar için.
Geçmişi gelece devretmek gibi.
Eller ve yürek, yaşamın tüm yükünü taşıyanlar.
Güzel bir anlatım, ellerine sağlık
Tabiatcım ağlayabilir miyim?
Çok güzel yazmışsın canım yaa...
Yorum Gönder