Ben çalışan bir annenin çocuğuyum.O nedenlede annemle değil anannemle büyüdüm.Benim anannem bir çerkez kızıymış.Kafkasyadan kalkmışlar göç etmişler.Gelip İskilip'e yerleşmişler.Anannem geldiğinde pek küçükmüş.Bir gün çeşme başında efendinin Hilmi(kendisi dedem olur)görüp beğenmiş onu.Ben alırım bu çerkez kızını demiş ve almışta.Hiç kimse aralarındaki yaşa bakmamış.16 sındaymış anannem dedemse 30.Evlendiğinde kendinden büyük çocukları olmuş anannemin, dedemin vefat eden eşinden kalan.Onlarla beraber büyümüş.Hatta onlardan öğrenmiş Türkçe konuşmayı,yemek yapmayı,işi gücü.Sonra üç çocukta kendisinin olmuş.Annem en küçükleri toplamda 4 kız 2 erkek olmuşlar.Baba bir ya hiç üveylik olmamış aralarında.Hatta büyükler ikinci bir anne baba olmuşlar küçüklere.Anannem çok sert bir anneymiş.Dedemse tam bir arkadaş baba.Annem (allah rahmet eylesin) dedemi anlatırken hala gözleri dolar.Benim arkadaşımdı der.
Dedim ya anannemle büyüdüm ben.Çok yakın otururlardı bize sabah gelir akşam giderdi.Sabahları gelişini dört gözle bekleyen ben acımasızca kovalardım akşamları annem gelince.Bir kere bile uff demezdi.Kızmazdı.Kendi çocuklarına kızdıklarının binde biri kadar bile kızmamıştı bana.Sadece sevdi,oynadı,öğretti,baktı,büyüttü.Kocamandı anannem benim gözümde.Güçlüydü,becerikliydi,.Yıllar geçti.Bizler büyüdük onlar küçüldü:).
Şimdi düşünüyorum da bazen o dağ gibi her işi gücü kendi kendine halleden kadın şimdi ne zor hallerde.Zor kalkıyor zor yürüyor ,birçok şeyi başka birinin yardımı olmadan yapamıyor.İnsan ilerde ne olacağını nasıl yaşlanacağını bilemiyor.İşin kötüsü yaşlılığın çaresi de yok insanın elinden bişey gelmiyor.Yıllar insanı yıpratıyor yoruyor.Hele zor şeyler yaşanmışsa dahada yoruyor.Biz sizin gibi olamayız ama siz bizim gibi olacaksınız der anannem hep.Haklıda ömrümüz yeterse o yıllarıda göreceğiz.Herşeyin hayırlısını dilemekten başka bişey gelmiyor insanın elinden.Ve geçen zamanın kıymetini bilmekten
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder